ای پری قصه هایم

رده پایت را بی اختیار میبوسم

دست به زمین بزنی

زمین را میبوسم

گر هم گلی خار باشی

با عشقو جان تورا میبویم

ان زمانیکه نبودی کنارم

حتی یک بیت شعر بخوانی برایم

پا به صحرای  بی کسان نهادم

جانی اغشته به خاک دارم

           ولی

نمیدانم چرا دلی همچو شیشه دارم

سر به خفته جایت امشب نهادم

        ای عشق اتشینم

همین امشب در ساعت عشق برس بدادم

شعر:صحرای بیکسان

شاعر:حقیقت

پاییز 91

تا مرز ناشناخته هایم تنها بیا.....تا در ارزوهایم بی شک و تردید بیا

(حقیقت)

خدایا رهایم کن از اسارت خویش

                                         پناهی ندارم جز تو

                                                               صدایی دارم صدایی از درون خویش

                                                                                                             آه ای خدایم

                                                                                                     در دنیایت بیگانه شدم

                                                                                      در این پاییزت موجودی دردمندانه شدم

                                                                                                            صدایم را بشنو

                                                                                         که از بی مهری بندگانت دیوانه شدم

(حقیقت)

لا لا...... لا لایی

لا لا .......لالایی

چشمانت را نبند برویم

ان نگاه مخملیت را  بردار لحظه ای

ببین شدم برایت مثله برده ای

   که بی اربابش نماند لحظه ای

ترانه هایم از نگاه تو جان  می گیرد

این دلشورگی هایم با بودن تو میمیرد

آمدی ......ماندم

رفتی....نماندم

در این سطح تاریک گیتی

بیتو من هیچگاه نماندم

حقیقت

آمد با لبخندی

دلی که ادعا داشت رو برد

برد

ولی هنوز ردپایش پشت خانه پا برجاست!

ندانستم که بود...ندانستم چرا بود!!!

اما

دانستم که ریشه دلم را کندو برد!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

حقیقت

باز من ماندم و خلوتی سرد

خاطراتی از گذشته ای دور

یاد عشقی که با حسرت و درد

رفت و خاموش شد در دل گور

روی ویرانه های امیدم

دست افسونگری شمعی افروخت

مرده یی چشم پر اتشش را

از دل گور بر چشم من دوخت

رویا

فروغ فروغزاد

من نه عاشق بودم ..نه محتاج نگاهی که بلغرد بر من..

من خودم بودم با یه حس غریب

که به صد عشق و هوس می ارزد

احمد شاملو

پرنده ای که دوستش داری..رهایش کن

اگر عاشقت باشد بر میگردد

و گرنه هرگز عاشقت نبوده

بیتو واقعا بیمارم

به کدام صحرا . اهالی

پا بذارم که با تو بمانم

ای تکیه گاه بی لرزشم

ای تویی که روزی بودی  

 سرگردان در کوچه عشقم

راه به راه به چشمانت می اندیشم

نیم نگاهی به یادگارت  در دلم  میندازم

 شاید یادم بیاید

 که روزی کسی با من  در دریای عشق شناور بود

ای عشق گمشده من

این فراموشی از تو بود

این دل شکستنا کار تو بود

رفتی

اما هنوز پا به پایت تنهایم

shaer:h a ghi gh at